सवय झालीये तू नसण्याची

तुझ्यामुळे विस्तारलेलं माझ्या शरीरातलं छिद्रं,
भिववतं मला दर त्र५तूत, दर दिवशी.
तुझ्यामुळे पडलेला माझ्या ओठावरचा चरा,
चरचरतो दर तुझ्या आठवणीनी, मीठ चोळ्ल्यासारखा.
तुझ्या वास्तव अस्तित्वानी होणार नाही,
एवढी उलाघाल घडवतात हे अवास्तव नगमे.
आपला इतर कोणी न पाहिलेला,काळा झालेला हात,
काळा झालाच नाही, अशा थाटात वागवते मी.
शब्दांशी खेळत मोठे होणारे आपण,
शब्द सापडायला त्रास पडत नाही.
पण सापडलेले खणखणीत शब्द नाकारुन,
कविताच करायचं नाकारते मी,
गाडलेली भूतं पुन्हा स्वार होतील माझ्यावर ह्या भीतीनी.
असंही आता छिद्रातलं पाणी वाळायची सवय झालीये,
आणि ओठावरचा चराही सुकलाय तसा!