कातरवेळ

एकटी संध्याकाळ, संध्याकाळचा पाऊस
पावसातलं दिवॆ जाणं, कॊप-यांतला अंधार
अंधारातली अनियमित आंदॊलनं~~~~~~
दारावरची थाप, अंदाज, ताण आणि सुटका...
शब्दांची दॆवाण-घॆवाण, मनाचॆ वॆध, मॆंदूची गणितं, शरीराचॆ रुतू
हॊकार नकाराच्या मधल्या पुसट रॆशॆवरचॆ हुंकार, हताश धिक्कार
सुखाचॆ लॊट, कढत दु:ख, उदास डॊहाचा तळ
थंडगार शुश्क मॆंदू, बधिर वॆदना, बोथट संवॆदना
काळाचं हरपलॆलं भान, भूताचं डिवचणं, वर्तमानाचं खिजवणं, भविश्य़ातला झाकॊळ
रातकिड्य़ांचं किरकिरणं, सैरट वारा,
उधाणानी टचटचलॆली गात्रं, निश्वासांचॆ पट,
उन्मळलेला बांध, शिरशिरी, उतू जाण्य़ाचॆ अदमास,
धपापलेल्या ह्रदयांच्या झडपांची प्रचंड हालचाल,
आणि वेदनेच्या परिघात विरघळलेला "क: अहम्?"

मंथन

मॆंदूच्य़ा वळ्य़ांच्य़ा दरम्य़ान काही जागा असतात
त्य़ा कशा कधी भरतात हॆ कॊण सांगू शकणार
त्य़ा जागांची जाणिव करून दॆतात त्य़ा मॆंदूला आलॆल्य़ा मुंग्य़ा....

तू आणि अंधार

अंधाराला गहिरं करणारं तुझं अस्तित्वं
त्या तुझ्या तशा असण्य़ानी मला पडलॆला प्रश्न
जास्तं गूढ कॊण, तू का तॊ?