कातरवेळ

एकटी संध्याकाळ, संध्याकाळचा पाऊस
पावसातलं दिवॆ जाणं, कॊप-यांतला अंधार
अंधारातली अनियमित आंदॊलनं~~~~~~
दारावरची थाप, अंदाज, ताण आणि सुटका...
शब्दांची दॆवाण-घॆवाण, मनाचॆ वॆध, मॆंदूची गणितं, शरीराचॆ रुतू
हॊकार नकाराच्या मधल्या पुसट रॆशॆवरचॆ हुंकार, हताश धिक्कार
सुखाचॆ लॊट, कढत दु:ख, उदास डॊहाचा तळ
थंडगार शुश्क मॆंदू, बधिर वॆदना, बोथट संवॆदना
काळाचं हरपलॆलं भान, भूताचं डिवचणं, वर्तमानाचं खिजवणं, भविश्य़ातला झाकॊळ
रातकिड्य़ांचं किरकिरणं, सैरट वारा,
उधाणानी टचटचलॆली गात्रं, निश्वासांचॆ पट,
उन्मळलेला बांध, शिरशिरी, उतू जाण्य़ाचॆ अदमास,
धपापलेल्या ह्रदयांच्या झडपांची प्रचंड हालचाल,
आणि वेदनेच्या परिघात विरघळलेला "क: अहम्?"

मंथन

मॆंदूच्य़ा वळ्य़ांच्य़ा दरम्य़ान काही जागा असतात
त्य़ा कशा कधी भरतात हॆ कॊण सांगू शकणार
त्य़ा जागांची जाणिव करून दॆतात त्य़ा मॆंदूला आलॆल्य़ा मुंग्य़ा....

तू आणि अंधार

अंधाराला गहिरं करणारं तुझं अस्तित्वं
त्या तुझ्या तशा असण्य़ानी मला पडलॆला प्रश्न
जास्तं गूढ कॊण, तू का तॊ?

सवय झालीये तू नसण्याची

तुझ्यामुळे विस्तारलेलं माझ्या शरीरातलं छिद्रं,
भिववतं मला दर त्र५तूत, दर दिवशी.
तुझ्यामुळे पडलेला माझ्या ओठावरचा चरा,
चरचरतो दर तुझ्या आठवणीनी, मीठ चोळ्ल्यासारखा.
तुझ्या वास्तव अस्तित्वानी होणार नाही,
एवढी उलाघाल घडवतात हे अवास्तव नगमे.
आपला इतर कोणी न पाहिलेला,काळा झालेला हात,
काळा झालाच नाही, अशा थाटात वागवते मी.
शब्दांशी खेळत मोठे होणारे आपण,
शब्द सापडायला त्रास पडत नाही.
पण सापडलेले खणखणीत शब्द नाकारुन,
कविताच करायचं नाकारते मी,
गाडलेली भूतं पुन्हा स्वार होतील माझ्यावर ह्या भीतीनी.
असंही आता छिद्रातलं पाणी वाळायची सवय झालीये,
आणि ओठावरचा चराही सुकलाय तसा!